Swakopmund - Damaraland

Gisteren weer extra vroeg op. We gaan een catamaran tocht maken op zoek naar het zeeleven met natuurlijk de walvissen als de jackpot. 

We worden opgehaald bij onze guesthouse om naar Walvis Bay gebracht te worden. Althans, dat was de bedoeling. Helaas is er ergens iets mis gegaan en worden we niet opgepikt. Echter, omdat twee andere gasten ook een soortgelijke tocht gaan doen kunnen we heel lief met het busje van hun maatschappij mee meerijden. We hebben mazzel want het zonnetje schijnt weer lekker vandaag al is het met 15 graden wel een beetje fris. We hebben nog geen 100 meter gevaren wanneer een grote zeeleeuw aan boord van de boot springt en geduldig wacht op zijn visje. Na zijn maaltje maakt hij zich gauw weer uit de voeten (of eigenlijk flippers) en voor we het weten vliegen de pelikanen langs en over de boot waarvan er twee een landing aandurven. We krijgen uitleg over deze grote vogels en hoe je aan de diverse kleuren op hun verenpak kunt zien hoe oud ze zijn en of het mannetjes/vrouwtjes zijn. Na een visje gaan ze er vandoor en gaan we de zee op.

De jassen gaan aan en de dekens, die klaar lagen op de boot, over de benen. We varen langs diverse grote tankers en een olieplatform. Allen buiten gebruik vanwege de slechte economie en de lage olieprijzen. We zien diverse zeeleeuwen kunstjes uithalen voor de boot, zien dolfijnen en grote (echt hele grote) rode kwallen. En dan zien we wat we hoopten, bultrugwalvissen! Ook een stukje verderop zien we er twee, geen gekke sprongen maar wel duidelijk de rugvin en het ademhalen. 

We varen dicht langs de kust weer teug waar we letterlijk duizenden zeeleeuwen zien liggen, zitten en vechten. Afhankelijk van de windrichting stinkt het een uur in de wind en het geluid dat ze maken is oorverdovend. Met je ogen dicht klinkt het bijna als een stel krijsende geiten. Overal waar we kijken op het strand zien we hele koloniën liggen, het zijn er echt ontzettend veel.

Daarna staat de lunch klaar, oesters met champagne. De oesters worden voor deze kust gekweekt en zijn als we het mogen geloven de allerbeste ter wereld. Wij houden ons bij de andere hapjes aangezien we geen liefhebbers zijn. Pas begin van de middag zijn we terug bij onze guesthouse en gaan nog even op verkenning in het dorp. Het is zulk mooi weer dat we even lekker op het terras in het zonnetje aan het strand belanden. 

Vandaag gaan we weer terug het binnenland in. Dat is wat ons betreft precies op tijd, want na twee prachtige zonnige dagen heeft de zon nu plaatsgemaakt voor koude mist wat ervoor zorgt dat ook alles er heel grauw uitziet. Eerst tanken!  We worden binnengehaald door minstens 4 mannen die allen een eigen taalverdeling hebben. Twee maken alle ramen schoon, en dat was nodig na bijna twee weken woestijn, één tankt en de ander pompt de banden weer op. Al snel kunnen we dan ook weer op pad. Even later landinwaarts schijnt het zonnetje weer lekker en gaan de temperaturen weer omhoog! Ook zijn de wegen weer als vanouds verlaten en komen we weer sporadisch iemand tegen.

We rijden richting Twyfelfontein, bekend van de rotstekeningen gemaakt door de San (bushman), zo’n 2000-6000 jaar geleden. Voordat we daar komen  bezoeken we eerst een lokale stam, de Himba. Deze nomaden trekken rond en leven nog op redelijk primitieve wijze. De vrouwen lopen in traditionele kleding, met ontblote borsten en ingesmeerd met oranje klei tegen de zon. Aan de verticale metalen strepen op hun enkelbandjes kun je zien hoeveel kinderen ze hebben. De kleine kindjes, vaak zonder al te veel kleren, zijn druk aan het spelen en zwaaien driftig.  Het valt op deze route op dat we veel hutjes en kleine primitieve huizen tegenkomen. Gemaakt van golfplaten of soms zelf boomstammen, zonder water, stroom of andere voorzieningen. Overal door het landschap zie je ze verspreid. Soms bewoond en dan zwaaien de mensen vrolijk naar je, ook in de hoop dat je bij hem zelfgemaakte souvenirs wilt kopen.

We gaan verder naar de ‘Organ pipes’ en de ‘Burnt Mountain’. In een rivierbedding, staan basaltzuilen die lijken op orgelpijpen. Als je helemaal beneden in de bedding loopt torenen ze wel vijf meter boven je uit. Deze bijzondere rotsformaties zijn wel 100 miljoen (!) jaar oud. Daarachter ligt de verbrande berg, een pikzwarte berg midden in het verder rood/gele landschap.

We stoppen bij Twyfelfontein. Bij een piepkleine parkeerplaats, overdekt en al,  krijgen we bij het bezoekerscentrum een gids toegewezen. Natuurlijk interessant want hij verteld van alles over het gebied en de rotstekeningen, maar we begrijpen al snel dat het ook noodzakelijk is omdat toeristen het niet kunnen laten zelf ook tekeningen te maken op de rotsen. Zucht! Twyfelfontein dankt zijn naam aan een waterbron die er nog steeds is, maar afhankelijk van de hoeveelheid regen, meer of minder water bevat. Twijfelachtige hoeveelheid water uit een bron maakt Twyfelfontein. Al snel zien we op de grote rode krijtstenen rotsen de eerste tekeningen. Olifanten, giraffen, neushoorns maar ook zeeleeuwen en pinguïns. De tekeningen zijn met kwarts uitgehakt door de San, een nomadenstam die hier over het land rond trokken (vandaar ook de pinguïns). Ook vinden we tekeningen van een soort kaart waarop de waterbronnen zijn aangegeven. 

We rijden aan het einde van de dag door naar onze lodge waar we net voor zonsondergang aankomen. Onderweg komen we meerdere aanwijzingen tegen dat de woestijnolifanten hier aanwezig zijn in de vorm van poep, platgelopen hekjes en ‘geknuffelde’ bomen maar helaas zien we ze niet.