Eswatini

Vandaag gaan we de grens over, naar Eswatini (tot 2018 bekend als Swaziland). Wanneer we bij de grenspost komen worden weer ‘warm’ onthaald, wat is dat toch met douanes. Na controle van onze Covid bewijzen, paspoorten en of onze auto wel mee de grens over mag, krijgen we de nodige stempels in ons paspoort en verlaten we officieel Zuid-Afrika. Om 50 meter verder weer de auto te parkeren om hetzelfde riedeltje te doorlopen om Eswatini binnen te mogen. Goed voor de stempels in ons paspoort.

Zodra we Eswatini binnenrijden zien we bijna meteen verschil met Zuid-Afrika. Het landschap verandert drastisch, hogere bergen en een flink stuk groener. We rijden dwars door de bergen heen met prachtige vergezichten en uitzicht op de lokale dorpen. De huizen zijn klein maar het ziet er gestructureerder uit dan in Zuid-Afrika, zo is er ook minder afval langs de weg te vinden. Het lijkt een rijker land. Dit blijkt bedrog. 69% van de bevolking leeft hier onder de armoede grens en maar liefst 45% is besmet met HIV en/of heeft AIDS. 

Wat ze ook heel veel hebben is drempels, op de gekste plekken, onaangekondigd en meestal gigantisch slecht zichtbaar waardoor we een paar keer een flink er overheen stuiteren. Ook zwaaien we onze armen eraf, alle kindjes langs de weg zijn driftig aan het zwaaien wanneer ze ons zien aankomen. Op blote voeten en in dikke kleding, het is slechts 34 graden, spelen ze langs de kant van de weg. Net als in Zuid-Afrika is het hier goed opletten voor koeien, schapen, geiten en vooral ook mensen langs de kant van de weg die plotsklaps kunnen oversteken.

We krijgen een prachtig huisje bij ons verblijf met uitzicht op de Executioner Rock. Deze berg met rotsachtige top heeft zijn naam te danken aan het feit dat er vroeger geen gevangenissen waren in Eswatini. Op het moment dat je bijvoorbeeld een moord pleegde en je werd schuldig bevonden dan werd je meegenomen naar de top, geblinddoekt en je handen vastgebonden en kreeg je opdracht om te springen. Als je niet sprong werd je er met een speer vanaf geduwd. De lichamen werden nooit opgehaald want de Swazi’s geloofden dat je moordende ziel dan terugkwam om je familie te kwellen. 

We boeken direct nog een sunset gamedrive, dat kan in het nabij gelegen Mlilwane Wildlife Sanctuary. Het eerste stuk, naar het kamp, rijd je zelf. Meteen al een groot verschil met Kruger. Veel groener, bergachtiger en prachtige vergezichten. Bij het kamp aangekomen worden we al opgewacht en vertrekken we even later met de safari jeep. Waar we het met de auto al mooi vonden rijden we nu helemaal dwars door het glooiende landschap, we zijn er een beetje stil van zo prachtig als het hier is! We zien weer diverse dieren, dieren die we in Kruger ook nog niet hadden gezien, en precies op tijd zijn we helemaal de berg opgereden voor een spectaculaire zonsondergang tussen de bergen onder het genot van een drankje. Wij gaan één nachtje in Swaziland allebei te kort vinden, wat is het hier mooi!

Na zonsondergang gaan we terug naar het kamp, althans dat proberen we. De tweede jeep is stilgevallen en met geen mogelijkheid meer aan de praat te krijgen. Even later duwen René en ik samen met de chauffeur van onze jeep de auto aan in de hoop dat hij weer start. De mensen in de jeep vinden het vooral grappig en denken dat het een grap is. Duidelijk niet want de auto geeft alleen maar een klik en slaat niet aan. Dus alle mensen mogen eruit en vervolgens wordt met een grotere grotere groep geduwd. Met succes, hij slaat aan en zo rijden we in het pikkedonker weer terug. We eten lekker bij de lodge want het is inmiddels zo laat door dit avontuur dat we geen zin hebben om in het donker nog een flink stuk te moeten rijden. Geen straf want het terras is fantastisch en het eten nog beter, René heeft een lokale traditionele lekkernij uitgezocht wat met een hoop bombarie voor je wordt bereid.