Panorama Route

Vanochtend worden we luidkeels gewekt door het gekrijs van de ibissen die een permanente residentie hebben in de boom precies naast onze Rondavel. De charmes van de natuur zeg maar. Onze eitjes worden vanochtend gemaakt op een vuurtje, want er is wederom load shedding vanochtend en dus geen stroom. Van de eigenaresse begrijpen we dat er een aantal stadia bepaald zijn en hoe hoger dat stadium, hoe kritieker en des te vaker de stroom, soms onaangekondigd, eraf gaat. Na het ontbijt krijgen we van haar allerlei leuke tips die we vandaag kunnen ondernemen als we de Panorama route gaan rijden. Deze route van ongeveer 180 kilometer wordt de mooiste route van Zuid-Afrika genoemd dus we hebben hoge verwachtingen. 

Omdat we vanavond hier nog een nachtje slapen besluiten we eerst helemaal naar het einde van de route te rijden om vervolgens terug te rijden. De route is prachtig, heel veel bochten en steeds weer veranderende landschappen. Wat gelijk opvalt is dat alles enorm groen is, veel bomen, bananenplantages en macadamia bomen. Het is hier dan ook lente en dat is te zien. We komen veel koeien met kleine kalfjes tegen en eerder al zagen we kleine lammetjes. Het mag dan wel lente zijn, het is gewoon prima weer met dik 30 graden en ook in de avonden kunnen we nog zonder vestjes op pad. De wegen zijn hier relatief goed alhoewel we soms flinke potholes (grote gaten in de weg) moeten ontwijken. Velen zijn slecht te zien maar andere zijn bijna complete sinkholes. Er wordt dan ook op meerdere stukken aan de weg gewerkt en dat is een beleving op zich. Je sluit aan in een rij waar voorin de weg met een verrijdbaar bord wordt afgesloten. Vervolgens loopt er al snel iemand naar je auto toe met een mand vol macadamia nootjes met de vraag of je wat wilt kopen tijdens het wachten. Vervolgens krijg je te horen hoeveel minuten je nog moet wachten. Dat laatste blijkt een grote grap want nadat de laatste auto achter ons de nootjes heeft afgewezen gaat het bord spontaan opzij en mogen we doorrijden, geen tegenliggers te bekennen. En zo komen we dit nog een aantal keer tegen.

Na nog nog meer rotsformaties, mooie vergezichten en diepe dalen komen we aan bij onze eerste stop Gods Window.  Bij een toegangspoort wordt ons kenteken genoteerd en betalen we een bedrag om hier naartoe te mogen. Zo gaat dat bij alle stops vandaag. Voor dat geld is er beveiliging op de parkeerplaats aanwezig, zijn er toiletvoorzieningen en in sommige gevallen parkjes waar je kunt braaien (BBQ op zijn Zuid-Afrikaans) of gewoon even kunt zitten.  Ook zijn er veel stalletjes waar van alles verkocht wordt, overigens allemaal zonder opdringerig te zijn dus je kunt met een gerust hart even de Nederlander uithangen en rondsnuffelen. Gods Window is een prachtig uitzichtpunt langs de randen van een stijle klif.  Wel voelen we ons ietwat underdressed want de lokale Afrikanen komen in de meest kleurrijke en feestelijke outfits voorbij. Zij dus vol met dikke lagen make-up en op teenslippers de berg op en daardoor vallen wij ietwat uit de toon hier. 

De volgens stop zijn de Three Rondavels. Dit is één van de bekendste uitzichtpunten met zoals de naam al doet vermoeden drie grote rotspartijen die qua vorm lijken op de inmiddels bekende Rondavels. Deze canyon is helemaal door het de rivier Blyde (blyde river) uitgesleten. We horen een gids vertellen dat dit na de Grand Canyon in Amerika en Fish River Canyon in Namibië de derde op de rij van grootste natuurlijk canyons is. Voelen we ons gelijk stik verwend want wij tikken hiermee dus meteen de top-3 af. We lopen hier een klein rondje voor de mooiste uitzichten op de rivier en de verderop gelegen dam en stuwmeer. 

Vervolgens rijden we nog net een stukje verder voor een bezoek aan de Echo Caves. Na een kaartje te hebben gekocht krijgen we gids Michael toegewezen en lopen we een dik uur onder grond de prachtige grotten heen. Soms op handen en voeten wurmen we ons door de lage gedeelten terwijl Michael volop doorverteld over de grot en over het leven in Afrika. Al snel leren we dat de Afrikanen hier tegen soortgelijke problemen aanlopen als wij in Europa. Extreem hoge benzineprijzen, duurdere boodschappen en duurdere stroom. Een litertje Diesel kost hier ongeveer 1,55 euro, een gigantisch bedrag voor een Afrikaans salaris. Even verderop leren we waaraan de grot zijn naam heeft te danken, wanneer je met een stok op de stalagmieten slaat klinkt er door de hele groot een flinke echo. Het klinkt bijna hol terwijl je slaat op een groot stuk steen. Op de weg terug naar de auto spotten we de eerste aapjes van deze reis.

We vervolgens onze route terug via Bourke’s Potholes, de grootste stop van allemaal. Een compleet park waar de lokale Afrikanen ook komen om lekker te braaien en tijd met elkaar door te brengen. Tussendoor lopen de bavianen die natuurlijk hopen de kliekjes die achtergelaten worden te kunnen stelen. Bij deze stop komen de rivier Treur en Blyde samen en de stromingen creëeren natuurlijk uitgesloten potholes van water. Snelstromende ronde putten waar het water met volle vaart in de rondte wordt gestuwd en zo de ronde vormen steeds groter maakt. Ook hier wat water alle en wandelbruggen op grote hoogte over de rivier. Ik blij, René loopt maar gauw door. Een aantal andere stop punten zetten we voor morgen op de agenda want de zon begint snel achter de bergen te verdwijnen en dus zijn we net voor het donker weer terug bij de lodge.