Pongola - Mozambique

Nadat we weer vroeg zijn gewekt door de generator wordt om zeven uur een picknickmand met ons ontbijt bezorgd. Die moet gauw naar binnen voordat de apen er mee aan de haal gaan. Vandaag reizen we door naar Mozambique voor een paar dagen zee en strand, we hopen haaien en walvissen te spotten. Gezien de hoge kosten om vooraf een visum te regelen in Nederland hebben we ervoor gekozen dit aan de grens te doen. Aangekomen bij de grens parkeren we onze auto op een overdekte en beveiligde parkeerplaats. Het is niet meer dan een veldje waar je de auto onder een zonnescherm parkeert en er een beveiliger slaapt op een matras in een klein hokje. 

Eerst de nodige stempels gehaald om Zuid-Afrika weer te verlaten. Daar moet je ook echt goed op letten want René kreeg doodleuk een ‘entry’ (binnenkomst) stempel en dat gaat dus niet goed. Nieuwe stempel erin en dan door de poort naar het volgende kantoor, in Mozambique. Na het tonen van onze Covid bewijzen en het overhandigen van de uitnodiging van het hotel vullen we formulieren in. Ik maakte al bijna een dansje dat we zo goed voorbereid waren want tot zover gaat het soepel. Dan betalen, 50 dollar per visum, en dus pakken we onze dollars uit de tas. We zien een blik en we horen een ‘NO, not good’. In plaats van twee keer een 50 dollar biljet hebben we kleinere biljetten en dat willen ze niet, daarnaast zijn ze ook nog dubbelgevouwen en dat is blijkbaar helemaal een doodvonnis. Dus wordt er druk overlegd, wordt er gewezen en gepraat en worden we naar een café gestuurd net over de grens in Mozambique om geld te wisselen. Gelukkig treffen we daar meteen onze chauffeur en hij weet bij de douane los te peuteren wat het probleem is en belt gauw zijn baas welke blijkbaar veel vaker met dit bijltje heeft gehakt want ze vraagt ons over de telefoon op haar te wachten. Na wachten en wachten staat ze voor de grens, met twee keurig nette en ongekreukte biljetten en geeft de douane nog een reprimande ook. Na veel computerproblemen, minstens 3 foto’s en een hoop gemompel krijgen we dan eindelijk het visum en mogen we door! Grapje heeft ons twee uur gekost maar we zijn er!

De chauffeur rijdt ons naar ons verblijf, vlak aan de kust. We horen de zee maar zien hem niet, het is een stukje lopen. Het resort, helemaal ecologisch gebouwd, ligt verscholen in een soort mini regenwoud. Veel bomen, palmbomen, bananen bomen en varens. We krijgen een super leuke cabana toegewezen, helemaal uit riet gebouwd. Gelukkig een grote klamboe over het bed want ondanks dat de eigenaar aangeeft dat er weinig muggen zijn, hebben wij er nog niet zoveel gezien als hier. In Mozambique spreekt men, door de kolonisatie in het verleden, overwegend Portugees. Daarnaast is het, anders dan in Zuid-Afrika, ontzettend veilig en kun je dus met een gerust hart s’avonds in het donker over straat (lees: zandwegen) lopen op zoek naar leuke winkeltjes (lees: houten mini kraampjes langs de zandweg) en restaurantjes. We gaan direct naar het strand en vanaf een nabijgelegen restaurant hebben we een fantastisch uitzicht over de ruige kustlijn en nog veel ruigere zee. Wat een golven! We turen over de zee en we zien het direct, grote lucht spuiten van een walvis. En niet één maar een heleboel als je blijft kijken over de zee. Op dit moment migreren de walvissen naar Antarctica en dus komen ze allemaal langs de kust, we zitten precies in het goede seizoen.

Vanochtend gaat de wekker weer vroeg want we hebben een boot excursie op het programma staan. Op zoek naar dolfijnen en walvissen. Van een gigantisch opgewekt Bob Marley achtig type krijgen we een snorkel en flippers overhandigd en kijken we een veiligheidsinstructie. Omdat we immers in beschermd gebied zijn mogen we de dieren niet aaien, niet druk zwaaien met onze armen of onder water duiken en daarmee de dieren in hun weg zitten. Door een tractor met aanhangwagen worden we naar het strand gebracht en ligt een Zodiac voor ons klaar. We duwen met zijn allen de boot in het water en springen aan boord. Voeten onder de veiligheidsbanden op de grond en reddingsvesten aan want we moeten door een serieuze branding met hoge golven heen. Je houdt je vast met alles wat je hebt want het gaat hard en door de hoge golven klap je aardig hard weer neer. Als we de branding hebben gehad mogen de vesten af en gaan we op zoek. We zijn koud vijf minuten onderweg als we al een groep dolfijnen spotten. Gauw de flippers aan, bril op en iedereen laat zich van de boot af vallen. En zo zwemmen we naast meerdere dolfijnen, spelend en wel. Sommige zijn heel nieuwsgierig en zwemmen rakelings langs ons heen. Andere hebben kalfjes en zwemmen in het kielzog van elkaar gauw door. 

Ook achter de branding zijn de golven enorm dus tijdens het zwemmen voel je continue hoe je omhoog en omlaag geworpen wordt. En dan moet je ook nog weer in de Zodiac zien te komen. Nou, dat gaat verre van gracieus zeg maar. Je wordt met hulp van een gids letterlijk uit het water gehesen op de rand van de boot zodat je daarna je benen er overheen kunt slingeren. We varen weer een stuk verder naar de volgende groep dolfijnen en plonzen weer gauw overboord. Ze zijn met velen en zwemmen aan alle kanten onder je door of langs je heen. Eenmaal terug in de boot gaan we op zoek naar walvissen, net als gisteravond zijn deze niet lastig te vinden. Zoek naar waar de lucht uit het water komt spuiten. Of zoals in ons geval, kijk waar de walvissen aan het spelen zijn en zie ze met enorme kracht uit het water springen op een paar beter van de boot af! WAAUUWW! En zo zien we nog meer walvissen zwemmen en springen, of de enorme staarten boven de zee uitkomen en dat allemaal op korte afstand van de boot. Helaas door de woeste zee geen foto’s kunnen nemen maar geloof mij, het was fantastisch en een onvergetelijke ervaring! We gaan op weg terug, zien nog meer dolfijnen en walvissen en dan ineens is er druk overleg en draaien ze de boot. De gids kijkt en maant ons vervolgens over de rand te kijken. Daar zwemt hij, een enorme manta rog, de grootste rog die er is. Duidelijk herkenbaar met zwart en wit en breder dan de hele boot. De gids gooit gauw zijn wetsuit weer aan en springt nog net niet overboord van enthousiasme want je ziet ze blijkbaar zeer zelden. Een paar mensen springen er achteraan maar even snel als hij er was, is hij ook weer verdwenen terwijl wij vanaf de boot een prachtig uitzicht op hem hadden. Wat een topdag, en het is pas 11 uur!