Revelstoke - Waterton Lakes National Park

Alsof er een kraan open was gezet, zo hard regende het gisterochtend! Het is grijs en vooral heel erg nat buiten. Eenmaal buiten blijkt het ook nog eens waterkoud, de thermometer in de auto geeft twaalf graden aan, brrrrr, even omschakelen na al dat prachtige weer van de afgelopen tijd! Maar och, wat ben ik extra blij met onze auto met stoel- en stuurverwarming! We gaan naar de stuwdam van Revelstoke. Dit is de één na grootste stuwdam op de Columbia Rivier en tevens één van de grootste van de staat British Columbia. Voordat je naar de dam mag ga je eerst langs beveiliging en worden je gegevens genoteerd en gecontroleerd, gelukkig heeft René zich goed gedragen en mogen we doorrijden! 

We sprinten naar binnen en komen van die paar meters al behoorlijk verregend aan. Eenmaal binnen gekomen blijkt er net een rondleiding te starten door het complex en we besluiten aan te haken. Best leuk want door deze rondleiding krijg je toch een stuk meer info dan dat je zelf van de informatie borden had kunnen lezen. Leuk weetje is bijvoorbeeld dat 95% van de energie in British Columbia afkomstig is van waterkracht. We starten beneden aan de dam in het bezoekerscentrum maar we gaan ook de 715 meter omhoog zodat we boven op de dam staan. Zo hebben we een mooi uitzicht op Revelstoke Lake aan de ene kant van de dam en de Columbia rivier aan de andere lagere kant van de dam. Het komt nog steeds met bakken uit de lucht dus we blijven maar kort buiten. Na twee uur stappen we weer in de auto op weg naar Cranbrook. Zodra we Revelstoke uitrijden, aan de andere kant van de berg is het droog, zonnig en 18 graden. De route rijdt dwars door prachtige valleien met mooie meren en vergezichten. We rijden de hele route parallel aan de grote spoorlijn die dwars door Canada kruist. Meerdere keren zien we hier enorm lange treinen voorbij komen, tergend traag de berg op. Wanneer we aankomen in het hotel blijkt dat we ergens op de route een tijdsgrens zijn gekruist, het is hier een uurtje later! 

Vanochtend gaan we op pad naar Waterton Lake National Park. Ook hier weer een prachtige route dwars door de bergen. Je kunt hier duidelijk merken dat het hier al een tijdje koeler weer is want de bomen zijn hier al flink in de herfstkleuren!  En zowaar moeten we vandaag ineens een paar herten (wapitis) ontwijken die zo de weg oversteken en het 'wildlife' begint meer en meer te komen! Langzaamaan rijden we van de grote bergen weg en komen we in een heuvelachtig, geel gekleurd, prairie landschap. Met heel veel windmolens en we voelen aan de auto al waarom, het waait hier enorm hard! Gaaf om te zien hoe het er hier ineens totaal anders uit dan kan zien dan een uur geleden! We rijden verder, weer richting een paar enorme bergen met enkele zelfs witte toppen. Eenmaal daar aangekomen ligt een groot, mooi meer omringd door grote, hoge bergen en bevinden we ons middenin onze eindbestemming Waterton Lakes National Park. We checken in, maken een sprongetje als we zien dat onze kamer uitkijkt op het meer, en gaan gauw op pad het park in om een paar mooie wandelingen te maken. Eerst naar Red Rock Canyon met, hoe kan het anders, rode rotsen. Onderweg zien we matrixborden dat er beren zijn en nog even later moeten we langzamer rijden vanwege nog een melding van beren. En dan ineens, langs de kant van de weg, een grizzlybeer!! En na een keer goed knipperen zien we een stukje verder ook twee jongen lopen!! De tegenligger stopt de auto midden op de weg dus dat doe ik dan ook maar zodat we even goed kunnen kijken. Mama grizzly harkt bergen gras naar binnen en op de achtergrond zijn de kleintjes aan het stoeien, en wij zitten als een paar über-blije toeristen toe te kijken! We gaan verder en maken een paar wandelingen, met berenbellen aan onze tassen, door het mooie gebied. Het is inmiddels zes uur geweest maar toch besluiten we dat we nog naar een mooi uitzichtpunt willen gaan. De wandeling er naartoe staat omschreven als pittig dus bepakt met flessen water en jassen gaan we op pad. De afstand is maar net iets meer als een kilometer maar het hoogteverschil is behoorlijk (+225 meter) en we zitten ook nog eens op al 1500 meter dus dat de lucht hier een stuk ijler is mag duidelijk zijn. Met een paar kleine stopjes, wat gaat dit steil en ongelijk omhoog, en met aanmoedigingen van de tegenliggers die weer naar beneden gaan redden we de top en dan zijn er geen woorden meer nodig (niet dat we die nog hadden na deze enorme klim) want het uitzicht is, net voor zonsondergang, adembenemend! René voelt zich helaas wat minder op zijn gemak want het is echt behoorlijk hoog en er zijn altijd van die mensen die ietwat dicht bij het randje gaan staan, mijzelf inbegrepen, dus zijn maag maakt een paar rondjes. Ik maak dan ook, ietwat verder van het randje, wat mooie plaatjes en we genieten van het uitzicht.

Wanneer we weer naar beneden lopen worden we gewaarschuwd dat er een zwarte beer, met jong, heel dicht in de buurt is langs het pad. Aangezien we toch naar beneden moeten gaan we pratend, met bel, heel langzaam naar beneden. Op het moment dat meerdere tegenliggers de beer niet hebben gezien vertrouwen we erop dat hij niet meer langs het pad loopt. En zodra ik dat denk, kijkend in de bosjes, word ik ineens door een grote bruine kop met grote bruine ogen aangekeken. Op een meter of drie zit hij rustig in het bosje te kijken wat ik doe voordat hij in de bosjes verdwijnt. Ik roep tegen René; beer, doorlopen en gaan gauw verder naar beneden en kijken een paar keer goed over onze schouder. Brrr, dat was wel heel dichtbij! Tegen half acht komen we weer beneden en eten we een hapje, of eigenlijk hap want de porties zijn in heel Canada Amerikaans groot!